‘Ik schaamde me zó voor wat er was gebeurd!’
Ik was van jongs af aan heel onzeker, omdat ik precies het tegenovergestelde was van mijn beste vriendin: bruin haar, getinte huid en een bril. Mijn moeder heeft me later weleens verteld dat ik op mijn 7e zei dat ik voor altijd alleen zou blijven. Op mijn 8e nam ik lenzen, en ik was daarmee de eerste in mijn dorp! Ik voelde me gelijk mooier, alsof ik er nu wél bij hoorde. Vervolgens kreeg ik een beugel op mijn 11e en 3 dagen voor mijn 12e verjaardag mocht de beugel eruit. Tada! Hallo mooi gebitje.
Knap
Toen ik 12 jaar was, ging ik naar de middelbare school in de, in mijn beleving, ‘grote stad’ in de buurt van ons dorp. Ik zat in de brugklas toen er ineens een jongen L (ik noem niet de hele naam) vanuit Amsterdam (dé coole stad) bij ons op school kwam wegens een verhuizing van zijn moeder. Hij was zó knap en dat vond eigenlijk de hele school wel. Hij had de tofste kleding aan, droeg accessoires en liep net een trend voor op ons. En van alle meisjes die hij kon kiezen, koos hij mij! My god… Maar na een periode bleek zijn karakter lang niet zo mooi als de buitenkant. Na wat nare aanvaringen ging hij ook nog eens vreemd met een ander. Hup, weg was het zekerheidsgevoel weer.
Blauwe plekken
Een tijdje later kwam ik een jongen tegen, M (geen volledige naam), die op dat moment precies de goede dingen zei: complimentjes, lieve woorden, hij was zorgzaam, maar eigenlijk qua uiterlijk helemaal niet mijn type. Ook deze jongen bleek na een tijdje helemaal niet zo lief en zorgzaam. Ook al ben ik getint, je kon de blauwe plekken die ik van hem kreeg toch duidelijk zien. Ik probeerde die natuurlijk zo goed mogelijk te verbergen voor mijn ouders, die M vanaf het begin al niet zo zagen zitten, want naast al die blauwe plekken zat er ook wel iets goeds in M, toch?…
Ruzie
Op een avond ging ik op stap; samen met M en al mijn neefjes en nichtjes van mama’s kant (en dat zijn er nogal wat). We hadden wat gedronken en belandden in een club in de stad. Ik stond met mijn neefjes en nichtjes gezellig te dansen, totdat M ineens boos werd, dingen tegen me zei en zo de club uit stormde. Ik snapte er niks van en wilde achter hem aan gaan, maar door de drukte raakte ik hem al snel kwijt. Op een gegeven moment stond ik buiten en M was nergens meer te bekennen.
Paniek
Ik raakte in paniek, omdat ik wist hoe M was als hij boos was. Ik dacht dat hij uit woede naar huis was gegaan, dus ik ging ik ook maar richting zijn huis, iets buiten de stad, waar hij samen met zijn moeder en zusje woonde. Het is ongeveer 20 minuten lopen vanaf de binnenstad, en aangezien we met z’n allen een taxi hadden genomen, had ik ook geen fiets of iets dergelijks. Ik wilde het zó graag goedmaken, of in ieder geval even praten over waarom hij nou zo boos was, dat ik maar naar zijn huis ben gaan lopen. Maar achteraf had ik dat nooit, nooit, nooit moeten doen!
Ik wilde het zó graag goedmaken, of in ieder geval even praten
Vreemde handen
Die avond verliep al niet zoals ik had verwacht, maar het werd alleen maar erger. Ik liep in een zijstraat van de binnenstad, toen ik mensen achter mij hoorde. Ik was op dat moment zó verdrietig, boos en verbaasd, dat ik daar verder geen aandacht aan besteedde. Wat er daarna precies gebeurde, is voor mij één groot wazig geheel waaruit hele stukken ontbreken, maar voordat ik het doorhad, werd ik aangeraakt door twee mannen. De ene was vooral bezig met het aanraken, terwijl de ander mij vasthield. Dit kostte niet erg veel moeite, aangezien ik volledig bevroor (freeze, flight, fight). Ik heb geen idee hoe ik uiteindelijk ben weggekomen, maar ik weet nog dat ik huilend voor het bed van de moeder van M heb gestaan en alleen maar kon zeggen: ‘Ik heb pijn’.
Zedenpolitie
Later die nacht kwam de zedenpolitie om mijn verhaal op te nemen. De agenten kwamen met z’n tweeën: een man en een vrouw. Ik weet nog dat ik direct dacht: ‘Nou, ze doen niet echt aardig’. Ik moest mijn kleren inleveren, zelfs mijn onderbroek. Uiteindelijk kwam M thuis, en zelfs nadat hij gehoord had wat er was gebeurd, vond ik bij hem totaal geen empathie. Hij toonde geen greintje emotie, want hij was nog steeds boos.
Compositietekenaar
De volgende dag wilde ik naar huis, en ben ik opgehaald door mijn ouders. Er ging een periode overheen van bezoeken bij de zedenpolitie met zo’n man die tekende hoe ik de ‘daders’ omschreef. Maar helaas wist ik me niet goed genoeg te herinneren hoe de twee mannen eruitzagen en kon de politie niets meer voor mij doen. Ik heb er toen voor gekozen om niet meer verder te gaan met het onderzoek, zodat ik het zelf kon verwerken.
Uitgemaakt
Ik heb het uitgemaakt met M en dat beviel hem niet. Ik kreeg heel nare berichten van hem en zijn vrienden op social media en via WhatsApp. Ik heb ze uiteindelijk overal op geblokt, verwijderd et cetera, zodat ik niks meer met ze te maken hoefde te hebben.
Verwerking
Ik ben heel boos en verdrietig geweest en ik heb me enorm geschaamd voor alles wat er gebeurd was. Het heeft dan ook de nodige tijd en therapiesessies, met onder andere EMDR, gekost om dit allemaal een plekje te geven. Maar ik kan oprecht zeggen dat ik er weer bovenop ben gekomen. Eindelijk heb ik die onzekerheid van vroeger en de schaamte om de aanranding achter me kunnen laten. Nu ben ik een vrolijke, trotse, dol-op-familie 22-jarige. Zelfs de liefde heb ik weer durven toelaten in mijn leven. Ik ben nu dolgelukkig met een échte man (knipoog).
Sabine
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.