Lesgeven met liefde

‘Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet! Het is zó’n lastige klas! Ik heb vaak het zweet al op mijn handen, voordat ik de klas binnenstap.’ Floris kijkt er benauwd bij, wanneer hij dit zegt. Hij geeft les op het VMBO. De klas waarnaar hij verwijst is een brugklas waaraan hij Nederlands en geschiedenis geeft. ‘Ik ben niet de enige die last met ze heeft,’ haast hij zich te vertellen. ‘Freek en Joachim zijn echt enorme lastpakken. Geen land mee te bezeilen. Voor niemand niet!’

Geniepig obstakel

Ik sta naast hem op de gang. De eerste leerlingen komen na de leswisseling al deze kant op. Een jongen met hoogrode wangen torst een giga-rugzak mee. Hijgend laat hij deze vlak voor de deur van het leslokaal van zijn schouder glijden en verzucht: ‘Zo meester, die atlas meenemen was niet zo’n goed idee. M’n rug ligt aan gort!’ Hij schopt de tas met zijn rechtervoet over de drempel, maar intussen is hij ingehaald door een kudde klasgenoten, die over, tussen, langs en onder hem door willen. De rugzak ligt als geniepig obstakel in de weg. Een meisje valt erover en krijst: ‘Hé, gek. Wat dóe je nou?! Mafkees! Kijk mijn legging stuk. Dat ga je betalen, loser!’ Het is net alsof een onzichtbaar iemand op een fluitje heeft geblazen als sein voor de rugby-scrummage die nu volgt: een kluwen armen en benen ontwikkelt zich ter hoogte van de deuropening, met hier en daar een opgewonden lawaai-makend rood hoofd.

Strijdgewoel

Ik volg mijn innerlijke raadgever op die brult: ‘Red het vege lijf!’ en ik doe een stap opzij. Vanaf dat standpunt merk ik op hoe meester Floris zich in het strijdgewoel heeft gestort. In de ene hand een arm, in de andere een been. Donkerrood aangelopen en met een mond wijd opengesperd. Ongetwijfeld komen daar woeste kreten uit. Het effect van zijn actie is nihil, of zelfs contraproductief. Het duurt een minuut of 3, 4 voordat de kluwen uiteenrafelt en de leerlingen hun eigen schade opnemen. Een stortvloed aan schadeclaims begeleidt een hervatting van de scrummage…

NLP als verandering

De betovering, en daarmee de scrummage, wordt door een ijzingwekkende gil verbroken: ‘Hiiiii, mijn pakje chocomel is stukgegaan over mijn boeken! Gadverdamme!’ Nog voordat de leerlingen uiteindelijk foeterend, schamperend, kwaad of lachend hun weg zoeken naar een plaats, niet noodzakelijk de hunne, voegt Floris mij toe: ‘En jij denkt dat NLP hierin verandering kan aanbrengen?’ Ik zeg: ‘Nee, maar met behulp van NLP kan JIJ dat wel.’ Mijn diepzinnige antwoord gaat voor volk verloren in aanzwellend rumoer van de klas.

Ik observeer een deel van die tijd en begin dan de gereedschapskist NLP open te maken

Classwhisperer-traject

Dit alles speelde zich af in het eerste uur dat ik doorbracht op de school waar meester Floris zich nauwelijks kan staande houden. Het eerste uur van een Classwhisperer-traject. Drie weken duurt zo’n traject. Ik observeer een deel van die tijd en begin dan de gereedschapskist NLP open te maken om er dingen uit te pakken en uit te delen aan de leerkracht.

NLP-gereedschappen

In die kist zit een apart vak, waarin ‘liefde’ klaar ligt. Het is dan ook met liefde dat ik gedurende het traject Floris observeer en confronteer met de opnames die in de klas gemaakt zijn. En het is met liefde, die eerst verloren was gegaan in de stress waar een leerkracht kan kampen, dat Floris begint te kijken en te luisteren naar zijn klas. Hij pakt de NLP-gereedschappen gretig op en beoordeelt ze op hun merites. Sommige knopen aan bij zijn model van de wereld, andere (nog) niet. Hij leert, hij groeit en hij triomfeert.

Lesgeven in liefde

Het verraste me niet dat hij juist van Freek en Joachim, zijn enorme lastpakken, het meest heeft kunnen leren. Ze lopen nu hóóg weg met hun meester Floris. ‘Lesgeven met Liefde’ gaat volledig automatisch…