Puberperikelen fase 2: pubers en huishouden
Denk jij als moeder dat je puberdochter wel kan meehelpen in het huishouden? Succes! Wat een drama kan dat zijn zeg! Het kleinste dingetje is al te veel, want o wat heeft ze het op dat moment toch druk met school.
Mama vs papa
‘Ik hoef dat bij papa nog niet te doen!’ En daar is ’ie weer: de grote ik-vergelijk-papa-met-mama-opmerking. En het is écht niet zo dat ik haar vraag om het hele huis te poetsen alsof het een grote voorjaarsschoonmaak is. Nee, gewoon kleine dingetjes: vaatwasser uitruimen, was opvouwen, container even bij de weg ophalen of stofzuigen. ‘Mam! Weet je wel hoeveel ik nog moet doen voor school?! En jij zegt altijd dat school vóór al het andere gaat!’
Klusjes
En dan zucht ik even (want dat doe je erg veel als moeder van een puberdochter) en dan zeg ik: ‘Oké, maar als je klaar bent wel even stofzuigen. Dan doe ik de vaatwasser.’ Het antwoord dat daarop volgt, geeft je spontane koppijn: ‘Jij stofzuigt nooit!’ ‘Maar ik werk 40 uur!’ ‘Ja, en ik heb veel uur school.’ Op zo’n moment ga ik eerst maar even een sigaretje roken en flink ademhalen, want ook hier moet ik eventjes tot 10 tellen.
Vuilnisbelt
En het allerergste van deze hele huishouden-versus-pubers-fase-2 is: jawel, haar eigen immense grote vuilnisbelt. Beter bekend als haar slaapkamer. Vast en zeker herkenbaar voor elke moeder met een puber. Daar hoef je echt niet alleenstaand voor te zijn. Ik moet drie keer in de week roepen dat ze die moet opruimen en nóg wordt het niet gedaan.
Hoop opgegeven
En weet je wanneer ik weet wanneer ze het wél gedaan heeft? Als de wasmand ineens helemaal vol zit met haar kleding. Want ja, die heeft natuurlijk weken op de grond gelegen en stinkt. Als tegenwoordig haar slaapkamerdeur openstaat, gooi ik hem dicht. Ik wil het niet meer zien. Ik heb de hoop opgegeven.
Volgende keer
Als je deze twee fases hebt gehad, hoop je dat het gemakkelijker wordt. Nou mama’s: niet dus! Want dan gaan we richting volwassenheid, en dan heb je een bijna volwassen puber in huis. Leuk joh… Een nieuw puberdrama, of eigenlijk een mamadrama. Maar dat leg ik volgende keer wel uit.
-
Op 15 februari 2022 verscheen het boek ‘Kasper – Achtbaan op losse schroeven’ van Jeroen van Veen. De auteur en vader van de vrolijke, rode krullenbol beschrijft op een pure en eerlijke manier over hoe zijn zoontje ruim 1050 dagen overleefde nadat een zeer agressieve hersentumor bij hem werd geconstateerd. Een boek waar de liefde vanaf spat. -
Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig om ons gelukkig te voelen. Laatst las ik dat een goede vriendschap zelfs levensverlengend is. -
In alle rust lig ik op de bank geesteloos op mijn mobiel te scrollen. Mijn enige dilemma is of ik voor de zoveelste keer weer een portie kleding ga bestellen. Maar dan popt er een melding binnen van mijn mail: ‘U heeft een achterstallige betaling’. Dat is waar ook… ik had nog een rekening openstaan van de tandarts. -
Op een normale, zonnige dag loop ik door het park en neem plaats op het bankje. Eventjes genieten van de rust, warme stralen en de kalme geluiden om mij heen. Maar plotseling wordt deze stilte doorbroken door wanhopig gekrijs. -
Veel dingen kan en wil je gewoon plannen. Ik denk dat mensen, wanneer je het ze vraagt, van nature niet heel erg van verrassingen houden. -
Mijn statement dat iedereen een kind in zich verscholen blijft houden en deze zo nu en dan ook nog naar boven mag halen, daar sta ik nog steeds achter. Maar helaas ontkom je niet aan het volwassenen leven. Ik neem jullie graag mee hoe dit proces bij mij verloopt. Want ondanks dat het opgroeien vanzelf gaat, is het daadwerkelijke volwassen worden geen gesneden koek. -
Het was even stil. Drukte alom. Eindelijk verhuisd en alles staat op z’n plek. De kinderen voelden zich er direct thuis. Ze springen, rennen en kruipen rond alsof ze nooit anders hebben gedaan. -
Jezelf niet meer negatief voelen en zelf bepalen hoe je leven eruit gaat zien. Dat was precies wat Claudia Koehoorn zich op 21-jarige leeftijd voornam en waar ze sindsdien naar leeft. Ondanks het feit dat ze chronisch ziek is. -
Dat kleine lijfje veilig in je armen, de zoete babygeur, de tevreden geluidjes. Eva en Arjan zouden het zó graag nog een keer meemaken. Al één keer eerder mochten ze het wonder van een eigen kindje ervaren. -
‘De eerste 2,5 jaar van mijn leven bracht ik door in een kindertehuis voor kinderen met verstandelijke en/of lichamelijke beperkingen op de Filipijnen. Sinds mijn geboorte ben ik aan meerdere gezinnen in landen over de hele wereld voorgesteld: Frankrijk, Noorwegen, Amerika… Maar ik werd steeds afgewezen vanwege mijn lichamelijke beperkingen.