'Ik ben geen standaardcoach'

Dat kanker effect heeft op elk aspect van het leven, heeft Paul Simons zelf moeten meemaken. In zijn coaching helpt hij mensen om zo constructief mogelijk om te gaan met de gevolgen van de ziekte. Tijdens het wandelen vertelt hij ForYou over zijn bijzondere werk.

Dankbaar

Paul begint: ‘Ik ben nu zo’n zeven jaar coach. In de laatste drie jaar heb ik mij gespecialiseerd op het gebied van coachen rondom kanker. Ik ben hiermee in aanraking gekomen door mijn vrouw. Zij is overleden aan kanker. Natuurlijk had ik het heel erg leuk gevonden als zij nog in mijn leven zou zijn. Maar ik ben haar ook heel dankbaar: dankzij haar kan ik nu dit werk doen.’

Toch weer een glimlach

‘Wanneer je een ziekte als kanker hebt, is positief denken erg lastig. Je bent geneigd om alleen maar de dingen te zien die op dit moment lastig gaan, of die niet meer kunnen. Maar als je in een hoekje gaat zitten, dan wordt het er meestal niet beter op. Vaak komen mensen met hangende schouders bij me binnen, vooral tijdens de eerste keer. Maar na de anderhalf uur coaching vertrekken ze meestal weer met opgeheven hoofd en een glimlach op hun gezicht. Vaak gaan we buiten wandelen. Dit zet niet alleen het lichaam in beweging, maar ook de geest. Tijdens de coaching wil ik mensen stimuleren om hun vaste en automatische patronen los te laten. Ik probeer hen tot nieuwe inzichten te laten komen, en de focus te leggen op de dingen die zij nog wél kunnen. ‘Wat nou als je in plaats van rechtsaf eens linksaf gaat?’ Dat je even in een andere omgeving bent, helpt ook om anders tegen dingen aan te kijken. Bovendien biedt de natuur bruikbare elementen voor de coaching. Dan zie ik een groep bomen met in het midden een stevige (krachtige) boom. ‘Wat roept dit bij je op?’ vraag ik dan. Dit geeft kracht omdat de cliënt ziet dat hij niet alleen is.’

Rookworst van de Hema

‘Ook als de situatie volkomen uitzichtloos lijkt, probeer ik oog te hebben voor de mogelijkheden en kansen. Laatst had ik een sessie met iemand die ik al langer coach, hij was die dag stiller dan normaal, wilde niet echt praten. Soms is wandelen, gewoon aanwezig zijn ook goed. ‘Joh, gaan we nog praten?’ vroeg ik toen we een vijftien minuten onderweg waren. ‘Ik vind het eigenlijk zo ook wel prima,’ antwoordde hij. Ik vond dat natuurlijk ook prima – soms is gewoon wandelen ook goed – en vroeg niet verder door. Even later kwam het hoge woord er toch uit. Hij had net slecht nieuws gehad.’

‘Waar heb je nu, op dit moment, nou écht zin in?’ vroeg ik hem. Hij was even stil. ‘Ik heb wel zin in een rookworst van de Hema,’ antwoordde hij toen. We zijn toen omgekeerd en zijn met de auto een echte rookworst gaan halen. Al lopend en etend door het winkelcentrum, had hij een grote glimlach op zijn gezicht. Ik had hem laten inzien dat dit soort kleine momenten ook nog gewoon kunnen plaatsvinden. Natuurlijk maken die vijf minuten afleiding het ellendige nieuws niet goed. Maar desondanks had hij toch nog een leuke dag gehad. En dat geeft mij ook weer energie.’

Ik had hem laten inzien dat dit soort kleine momenten ook nog gewoon kunnen plaatsvinden

Bakje koffie

‘Wandelen is natuurlijk niet voor iedereen vanzelfsprekend die lijdt aan kanker, of hier herstellende van is. Daarom vraag ik mijn cliënten vooraf altijd hoe het gaat. Als zij daar toe in staat zijn en zin in hebben, dan gaan we eropuit. En blijkt dat het na een half uurtje toch niet gaat, dan draaien we gewoon om en gaan we ergens een bakje koffie doen. Of een wijntje of biertje in de kroeg. Dat kan ook. Natuurlijk hebben de gesprekken die ik voer met mensen soms een grote impact op me. Bijvoorbeeld als het echt heel slecht met iemand gaat. Dan is het ideaal dat de natuur zo dichtbij is. Door me na zo’n gesprek me nog even om te draaien en zelf even een wandeling te maken, voorkom ik dat ik mijn werk mee naar huis neem.’

Geen standaardcoach

‘Maar dat betekent niet dat ik mijn vrije tijd niet aan mijn cliënten denk, hoor. Zo kwam ik laatst in een winkel een kaartje tegen met een heel toepasselijke tekst voor een cliënte, die op dat moment in het voortraject van een ingrijpende operatie zat. Dat kaartje heb ik toen meteen op de post gedaan, met mijn sterktewensen. En dat doe ik ook bij anderen. Of ik stuur hen een berichtje om te vragen hoe het gaat. Mensen waarderen zulke dingen enorm. Ik hoor het wel vaker: ik ben geen standaardcoach.’