‘Ik schaamde me voor mijn eenzaamheid’
Andrea (34) vertelt: ‘Heel lang heb ik me geschaamd en niet durven toegeven wat er aan de hand was. Ik speelde mooi weer, liet het lijken alsof ik heel blij met mijn leven was en me alles voor de wind ging. En zo wist niemand lange tijd hoe ik me echt voelde, wat er echt in me omging. En dat maakte het alleen maar erger, mijn gevoel van eenzaamheid.’
Bang voor eenzaam zijn
‘Als jong meisje was ik hartstikke verlegen. Maar gelukkig had ik mijn buurmeisje. Zij was mijn beste vriendin en durfde veel meer. Samen gingen we regelmatig naar het winkelcentrum om snoep te kopen, waar ze gesprekjes aanknoopte met de meiden achter de kassa. En zo was het dat toen we naar de middelbare school gingen, zij al een aantal meisjes kende. Steeds meer ging ze met die stoere, oudere meiden om en liet ze mij links liggen. Daar durfde ik niets van te zeggen, bang dat ze mij helemaal in de steek zou laten.’
Uit elkaar groeien
‘Uiteindelijk groeiden we uit elkaar. Dat was onvermijdelijk. Ik kwam in een andere klas terecht, en kreeg daar leuke contacten met een paar klasgenoten. We zaten samen in pauzes, en fietsten gezamenlijk naar school en weer naar huis. Maar hoe gezellig ik met ze kon kletsen, echt diepe vriendschappen werden het niet. Was ik bang geworden na de teleurstelling in mijn vroegere beste vriendin? Had ik nooit geleerd zelf vriendschappen te leggen, maar alleen meegelift op haar? Ik wist het niet, maar kon de kloof niet overbruggen.’
Een gemis
‘Maar echt eenzaam voelde ik me in die tijd nog niet. Op school had ik het immers best gezellig, en na schooltijd deed ik huiswerk, zwom ik veel en besteedde ik veel tijd met mijn moeder en zusje. We hebben altijd een innige band gehad, doordat we met drie vrouwen zijn. Spelletjes, films kijken, praten, koken… Er was eigenlijk altijd wel wat leuks te doen. Daar ben ik mijn moeder ook heel dankbaar voor. En pas toen ik ging studeren, voelde ik dat er een gemis was.’
Had ik maar…
‘Ik vond mijn studie Biologie echt ontzettend leuk, en heb erg genoten van de periode waarin ik mijn eigen tijd kon indelen. Zo was ik veel in de bibliotheek te vinden, maar ging ik ook geregeld naar de kroeg met studiegenoten. Ik had dan ook wel contacten, maar net zoals de jaren daarvoor hield het vaak op bij het samenkomen op gelegenheden. Nooit ontstond de situatie dat ik één op één met een jongen of meisje een band opbouwde. Het gebrek aan vriendschappen voelde als een leegte. Zo lang heb ik mezelf dat kwalijk genomen. Als ik op de middelbare school nou met dat ene meisje mee was gegaan naar de stad… Als ik tijdens mijn studie nou die ene jongen had gevraagd om samen te studeren… Als ik maar… Had ik maar…’
‘Ik heb geleerd mezelf te uiten en te leven volgens mijn eigen waardes en wensen’
Nu doe ik het anders
‘Maar ik had al die dingen niet gedaan. Ik had geen diepe vriendschappen opgebouwd. Mijn zusje woonde al niet meer in dezelfde stad, die was ergens anders gaan studeren en ik woonde alleen in een studio. Bij iedere verandering had ik weer de verwachting op beterschap. Dan nam ik me voor: nu ga ik het anders aanpakken, dit keer doe ik het beter. Nu maak ik een echte vriend. Maar bij iedere nieuwe klas, nieuwe studie, nieuwe woonruimte en nieuwe baan gebeurde hetzelfde: helemaal niets.’
Eenzaamheid is schaamte
‘Toen ik een paar jaar geleden een weekend wegging met mijn moeder en zusje, kaartten ze aan dat ze het idee hadden dat er iets met me was. Ik brak. Al zoveel jaren had ik me alleen gevoeld, eenzaam, ook omdat ik daar met niemand over durfde te praten. Want was ik nou zo’n stomme, saaie vrouw? Zo afstotelijk dat niemand mij het waard vond om tijd mee door te brengen? Eenzaamheid stond voor mij gelijk aan schaamte. Want het moest betekenen dat ik een vreselijk mens was, dacht ik. Ik merkte dat mijn moeder schrok, ze had niet gedacht dat deze gevoelens zo diep gingen en ik er al zo lang mee zat. Zij was het dan ook die me wees op Hersenkracht en de cursus Creatief Leven.’
Hersenkracht
‘Als ik nu terugdenk aan die periode vóór Hersenkracht, voel ik geen schaamte meer. Ik voel compassie. Ik was een naïeve, verlegen vrouw die niet zichzelf durfde te zijn. Nog steeds vind ik dat wel eens moeilijk, maar met de hulp van Mariska en de cursus Creatief Leven heb ik geleerd mezelf te uiten en te leven volgens mijn eigen waardes en wensen. Ik weet nu bijvoorbeeld dat ik erg sterk ben, het beste zie in anderen en goed kan luisteren. Doordat ik me nu meer focus op mijn kwaliteiten in plaats van mijn minpunten, ben ik minder bang om zelf initiatief te nemen in contacten. Zo zwem ik nu regelmatig met een nieuw zwemmaatje en spreken we daarbuiten ook af. Ook met collega’s ga ik geregeld na werktijd borrelen. Honderden vrienden zal ik nooit hebben, maar ik word ook nooit meer eenzaam!’
Specialisten in jouw buurt
-
Schiet je bij het minste of geringste uit je slof? Heb je het gevoel dat je elk moment op ontploffen staat, alsof er een bom in je tikt die elk moment af kan gaan? -
Veel liep dit jaar anders dan je had verwacht. Plannen zijn geannuleerd, aangepast of uitgesteld. Misschien ben je door alle onrust minder productief geweest en is er weinig terechtgekomen van je goede voornemens. Dat is allemaal oké. -
Een kind wordt geboren als een onbeschreven blad. Deze heeft later nog veel lessen te leren, ervaringen door te maken en ook tijd nodig om zich te ontwikkelen. -
Je niet gehoord of gezien voelen maakt diepe indruk. We maken dit overal mee, in relaties en/of op het werk. -
Je draait de kalender om naar de volgende maand. Om de naam van je zus staat een grote, rode cirkel. Nu alweer?! Juist voor één van de belangrijkste personen in jouw leven, weet je nooit een goed cadeau uit te kiezen -
We vetten onze huid in na het douchen. We vijlen, knippen en lakken onze nagels. We gaan naar de kapper om ons haar te onderhouden. -
Weet je stiekem wel dat je beter voor jezelf zal moeten zorgen, maar weet je niet hoe je dat moet doen? We leven tegenwoordig zo op de automatische piloot, dat we nauwelijks nog kijken naar wat wij zelf nodig hebben. -
Een vraag aan alle moeders: hoe vaak heb je écht alleen aandacht voor jezelf? Je kan bijna niet geloven hoe weinig dat is. De hele dag door loop je namelijk op je tenen, ben je aan het rennen, vliegen en dat alles zorgt voor zoveel stress. -
Lieve hardwerkende vrouw, ik schrijf aan jou. -
Toen mijn moeder de diagnose ‘terminale kanker’ kreeg, was het alsof de hele bodem onder ons bestaan werd weggeslagen. Na de schok kom je als vanzelf in een rouwproces en verkeer je in standje ‘overleven’.