‘Door oncologiefysiotherapie minder lang worstelen’

‘Als je wordt geconfronteerd met de diagnose ‘kanker’, kom je terecht in een rollercoaster. Plots wordt je hele leven beheerst door afspraken met artsen en allerlei onderzoeken en behandelingen. Tegelijkertijd sta je voor allerlei vragen: ‘Waarom voel ik me zo uitgeput?’ ‘Hoort het erbij dat mijn spieren zo zwaar aanvoelen en pijn doen?’ en ‘Op welke manier kan ik toch nog meedoen aan het huishouden?’ Het is dan fijn als je ergens terecht kunt voor antwoorden en de juiste ondersteuning.’

Oncologiefysiotherapie

Aan het woord is specialistisch fysiotherapeut Els van den Brink. Zij is verbonden als algemeen fysiotherapeut, oncologiefysiotherapeut en oedeemfysiotherapeut aan Fysiotherapie Zorggroep Almere. Zij vertelt: ‘Net als de andere specialistisch therapeuten in de Zorggroep volgde ik na mijn opleiding Fysiotherapie een aanvullende opleiding. Hierin werd kanker van verschillende kanten belicht. Zowel het verloop van de ziekte en de impact van behandelingen en bestralingen als de psychische en sociale impact werden behandeld. Door deze kennis fungeer ik als een volwaardige gesprekspartner voor zowel de medisch specialisten als voor de patiënten. Dat is een hele mond vol. Maar we zijn een heel laagdrempelige praktijk: je mag bij ons iedereen met ‘je’ aanspreken!’

Aspecten

Els: ‘Als iemand voor het eerst komt, kijken we naar alle aspecten die van invloed kunnen zijn op de klachten. Niet alleen naar hoe iemand lichamelijk en mentaal in zijn vel zit, maar ook hoe de thuissituatie en de werksituatie is. Aan de hand daarvan bekijken we wat iemand precies nodig heeft. Dat deze specialistische oncologische zorg belangrijk is, laten steeds meer wetenschappelijke onderzoeken zien.’

Onnodig lang worstelen

‘Toch hoor ik van veel mensen dat zij heel lang moesten zoeken voordat zij uiteindelijk bij mij terechtkwamen. Dat is jammer. Zo worstelen zij lang klachten als ernstige vermoeidheid, bewegingsbeperkingen, oedeem en psychische problematiek. Om ervoor te zorgen dat mensen veel eerder terechtkomen bij de juiste zorg, werken wij onder andere intensief samen met het Flevo Ziekenhuis, revalidatiecentrum Merem en andere specialisten als diëtisten en psychologen.’

Zo prettig mogelijk

‘Ik behandel mensen in alle fasen van de ziekten. Ik zie hen tijdens hun behandeling en hun revalidatie. Beweging is belangrijk: het kan de behandeling en het herstel bespoedigen. Ook in de laatste fasen van de ziekte, de palliatieve en de terminale fase, zie ik mensen. Dat is natuurlijk heel ingrijpend. Ik ga dan heel praktisch aan de slag: wat kan ik nog betekenen?’

‘Beweging is belangrijk: het kan de behandeling en het herstel bespoedigen’

Ontspanning

‘Zo was ik laatst bij een man die niet meer lang te leven had. Hij voelde zich gespannen. Zijn been was door vochtophoping zó dik geworden, dat hij er niet meer op kon staan. Ik heb hem een zachte massage op een heel rustig tempo gegeven. Langzaam liet de man zijn spanning gaan en ontspande zich. Later hoorde ik van de behandelend arts dat deze man die nacht heel rustig is ingeslapen. Hij had het strijden tegen het onvermijdelijke kunnen loslaten.’

Verzwakt

‘Iemand die ook veel indruk op mij heeft gemaakt, is een vrouw die nu geheel hersteld is. Als een zielig hoopje mens zat ze op de stoel in mijn behandelkamer. Doordat ze zo misselijk was vanwege haar chemotherapie, had ze heel veel moeite om te eten. Dit deed ze dan ook bijna niet, waardoor ze ernstig verzwakt was. Dit ‘zwakke’ paste eigenlijk helemaal niet. Ze was een heel sterke vrouw, voor haar ziekte had ze een goede baan en deed ze van alles.’

Stapje voor stapje

‘Toen ik haar de oefenzaal en alle sportapparaten liet zien, begonnen haar ogen te glimmen: ‘Dat wil ik weer!’ Ze had duidelijk zin om te beginnen. Ik zei: ‘Maar als jij niet eet, dan kunnen we ook niet aan de slag.’ En dat was voor haar de trigger om te gaan eten. In het begin was ze angstig, bang voor infecties met alle andere mensen in de ruimte. Ik heb haar toen uitgelegd: we maken altijd alles schoon, het risico is laag. Stapje voor stapje heeft ze haar angst overwonnen.’